آب ! ...

آب را گِل نکنیم :

در فرو دست انگار ، کفتری می خورد آب .

یا که در بیشه ی دور ، سیره ای پر می شوید .

یا در آبادی کوزه ای پر می گردد .

آب را گِل نکنیم :

شاید این آب روان ، می رود پای سپیداری ، تا فرو شوید اندوه دلی .

دست درویشی شاید ، نان خشکیده فرو برده در آب .

زن زیبایی آمد لب رود ،

آب را گِل نکنیم :

روی زیبا دو برابر شده است .

چه گوارا این آب !

چه زلال این رود !

مردم بالا دست ، چه صفایی دارند !

چشمه هاشان جوشان ، گاوهاشان شیر افشان باد !

من ندیدم دهشان ،

بی گمان پای چپرهاشان جا پای خداست .

ماهتاب آنجا ، می کند روشن پهنای کلام .

بی گمان در ده بالا دست ، چینه ها کوتاه است .

مردمش می دانند ، که شقایق چه گلی ست .

بی گمان آنجا آبی ، آبی ست .

غنچه ای می شکفد ، اهل ده با خبرند .

چه دهی باید باشد !

کوچه باغش پر موسیقی باد !

مردمان سر رود ، آب را می فهمند .

گِل نکردندش

ما نیز

آب را گِل نکنیم ! ...