واگویه ها

در دیده‌ی من اندرا * وز چشم من بنگر مرا * زیرا برون از دیده‌ها * منزلگهی بگزیده‌ام

واگویه ها

در دیده‌ی من اندرا * وز چشم من بنگر مرا * زیرا برون از دیده‌ها * منزلگهی بگزیده‌ام

خورشید بی کسوف ! ...

  
  در عصر چشمهای تماشایی
  با هیأ ت غریب درختان بید

                                در وزش باد
  تصویری از تمامت تنهایی
  بانو
       بلند بالا
  با قامتی بلند تر از ابتدای تابستان
  با گیسوانش افشان
  در دست بادها
  ان یار
  خورشید بی کسوف زمین بود
  و سرو قامتش
  بی هیچ شک و شبه و تردید
  در چشم من یگانه ترین بود
  باری
         بلند
بانو
  با چشم جاودانه خود در نگاه من
  چونان که افتاب جهان، جاودانه بود
  اری ، یگانه بود
  در چشم های او
  مهری نشسته
                 خانه برانداز و
                                  ـ سینه سوز
  تفسیر بی نیازیم
                 از افتاب و
                                 روز
  تو را دوست دارم به خاطر وسعت روحت که در شب ناپدید می شود تا ماه فراموش کند این حقیقت تلخ را که از تو نور می گیرد ... مادر ... شب طولانی ست ، چرا که تا چشمان پر از   عطوفت تو هست افتاب جرأت برامدن ندارد ...

" بانوی من بانوی من تـو هـمه دار و نـدارم
  با من از تنم خودی تر تو تمام کس و کارم

                                           تو نـهایتـی نـهایت ، مثل مـعراج سپـیده
                                           تو نفس کشیدن من نفسهایی که بریده "

مسبب ! ...


  الهی به مستانِ جام شهود
  به عـقل آفـرینـانِ بـزم وجـود

  به آنان کـه بی‌باده مست آمدند 

  ننوشیده می‌ای، می پرست آمدند

  به ساغـرکشانِ شـراب ازل
  به می‌خوارگانِ می لم یزل

  به عــشـقـی که شـد از ازل آشـکـار
  به حُسنی که شد عشق را پرده‌دار

  دلم مجمـر آتش تور کن
  گلم ساغر آب انگور کن

  شرار عمر فانی‌ام من
  طلوع ِ جاودان تویی تـو
  نـشـانِ نـاتـوانـی‌ام من
  توانِ بی نشان تویی تـو
" کجا روم که چاره ساز ای خدا تویی
                                      نیاز هر چه بی نیاز ای خدا تویی "

هستی ؟! ...

هر گاه پنجره را می‌گشایم،
تا اوج باران می‌روم،
                و نگاهم که می‌خواهد تمام روشنی باران را 
                                                       در وجودم سرریز کند.
ظهری بدون آفتاب                روشن٬
                 سپید٬                          و خدایی که جلوه‌اش در تمام هستی است.
و من
      که می‌خواهم باران تمام روحم را،
                                     جسمم را،
                                         قلبم را٬
                                                     با خود بشوید.
و کتابی که نخوانده مانده،
و وقتی که می‌گذرد
                          با من
                                 بی من
وقتی که با خود تنها مانده‌ام.
                                          با ترنم موزون یک زندگی،                                                           و شکستن،
                                                                  ماندن،
                                                                 هستی؟!...

تنها ! ...


تور زرین و خاکستری ماه
چادری بر سر شب می‌کشد،
چراغ‌های ساحل دریاچه خفته
پیچک‌ها را نورانی می‌کنند
نی‌های ناقلا
در گوش شب
چیزی زمزمه می‌کنند
یک نام،
نام او را،
و تمام هستی من از شادی سرشار می‌شود،
و از شرم، گیج و سست.