روی خاک ! ...

هرگز آرزو نکرده ام

یک ستاره در سراب آسمان شوم ،
یا چو روح برگزیدگان

همنشین خامش فرشتگان شوم

هرگز از زمین جدا نبوده ام .

روی خاک ایستاده ام

با تنم که مثل ساقهء گیاه

باد و آفتاب و آب را

می مکد که زندگی کند .

بارو‎َر ز میل

باروَر ز درد

روی خاک ایستاده ام ،
تا ستاره ها ستایشم کنند

تا نسیمها نوازشم کنند .

از دریچه ام نگاه می کنم

جز طنین یک ترانه نیستم

جاودانه نیستم

جز طنین یک ترانه جستجو نمی کنم

در فغان لذتی که پاکتر ،
از سکوت سادهء غمیست .

آشیانه جستجو نمی کنم

در تنی که شبنمیست ،

روی زنبق تنم .

بر جدار کلبه ام که زندگیست

با خط سیاه عشق یادگارها کشیده اند

مردمان رهگذر :

قلب تیر خورده

شمع واژگون

نقطه های ساکت پریده رنگ

بر حروف درهم جنون

هر لبی که بر لبم رسید ،

یک ستاره نطفه بست

در شبم که می نشست

روی رود یادگارها .

پس چرا ستاره آرزو کنم ؟

این ترانهء منست ؛

دلپذیر

دلنشین

پیش از این نبوده بیش از این ! ...