خورشید بی کسوف ! ...

  
  در عصر چشمهای تماشایی
  با هیأ ت غریب درختان بید
                                در وزش باد
  تصویری از تمامت تنهایی
  بانو
       بلند بالا
  با قامتی بلند تر از ابتدای تابستان
  با گیسوانش افشان
  در دست بادها
  ان یار
  خورشید بی کسوف زمین بود
  و سرو قامتش
  بی هیچ شک و شبه و تردید
  در چشم من یگانه ترین بود
  باری
         بلند بانو
  با چشم جاودانه خود در نگاه من
  چونان که افتاب جهان، جاودانه بود
  اری ، یگانه بود
  در چشم های او
  مهری نشسته
                 خانه برانداز و
                                  ـ سینه سوز
  تفسیر بی نیازیم
                 از افتاب و
                                 روز
  تو را دوست دارم به خاطر وسعت روحت که در شب ناپدید می شود تا ماه فراموش کند این حقیقت تلخ را که از تو نور می گیرد ... مادر ... شب طولانی ست ، چرا که تا چشمان پر از   عطوفت تو هست افتاب جرأت برامدن ندارد ...

" بانوی من بانوی من تـو هـمه دار و نـدارم
  با من از تنم خودی تر تو تمام کس و کارم

                                           تو نـهایتـی نـهایت ، مثل مـعراج سپـیده
                                           تو نفس کشیدن من نفسهایی که بریده "