شب های شاعر !

می وزد باد سردی از توچال
در سکوتی عمیق و رویا‌خیز
برف و مهتاب و کوهسار بلند
جلوه‌ها می کند خیال‌انگیز
خاصه بر عاشقی که بر دل خویش
دارد از عشق خاطرات عزیز
داند آنکس که درد من دارد.

ماه مانند دختری عاشق
سر به دامان آسمان دارد.
چشم او گرم گوهرافشانی‌ست
در دل شب ستاره می‌بارد
گوئیا درد دوری از خورشید
ماه را نیمه شب می‌آزارد.
آه ! او هم چو من گرفتار است!

نقش روی پریرخی زیبا
نقشبندان صفحه دل اوست.
پرتوی از تبسمی مرموز
روشنی بخش و شمع محفل اوست
دیدگانی میان هاله نور
همه جا هر زمان مقابل اوست.
هر طرف روی دوست جلوه‌گر است

دامن دوست چو به دست آمد٬
دل به صد شوق راز می‌گوید
گاه سر مست از شراب امید
نغمه‌ای دلنواز می‌گوید
گاه از رنج‌های تلخ فراق
قصه‌ای جانگداز می‌گوید.
تا دلی هست‌ های‌و‌هویی هست

می‌وزد باد سردی از توچال
می‌خرامد به سوی مغرب ماه
شاعری در سکوت و خلوت شب
کاغذی بی‌شمار کرده سیاه.
به نگاه پریرخی زیبا
می‌کند همچنان نگاه٬ نگاه
آه این روشنی سپیده دم است!