... ! ...

... ! ...

       بغضو خالی میشه کرد همراه نت ها

                             میشه آشنا کرد شبو با دل تنها

                                              میشه پرواز کرد به روزهای طلایی

                                                                                                                      کوچه و بادبادک و حس رهایی ! ...

نوبهاران جاویدان ! ...

ای آشنای من !

برخیز و با بهار سفرکرده بازگرد

تا پرکنیم جام تهی از شراب را

وز خوشه های روشن انگورهای سبز

در خم بیفشریم می آفتاب را

برخیز و با بهار سفر کرده بازگرد

تا چون شکوفه های پرافشان سیب ها

گلبرگ لب به بوسه ی خورشید واکنیم

وانگه چو باد صبح

در عطر پونه های بهاری شنا کنیم

برخیز و بازگرد

با عطر صبحگاهی نارنج های سرخ

از دور ، از دهانه ی دهلیز تاک ها

چون باد خوش ، غبار برانگیز و بازگرد

یک صبح خنده رو

وقتی که با بهار گل افشان فرارسی

در باز کن ، به کلبه ی خاموش من بیا

بگذار تا نسیم که در جستجوی تست

از هر که در ره است ، بپرسد نشانه هات

آنگاه ، با هزار هوس هزار ناز

برچین دو زلف خویش

آغاز رقص کن

بگذار تا بخنده فرو آید آفتاب

بر صبح شانه هات !

ای آشنای من !

برخیز و با بهار سفرکرده بازگرد

تا چون بشوق دیدن من بال و پر زنند

بر شاخه لبان تو ، مرغان بوسه ها

لب بر لبم نهی

تا با نشاط خویش مرا آشنا کنی

تا با امید خویش مرا آشتی دهی ! ...

از جدایی ها ! ...

دلم برای کسی تنگ است

که آفتاب صداقت را
به میهمانی گل های باغ می آورد
و گیسوان بلندش را

 -                         به بادها می داد
و دستهای سپیدش را

                             به آب می بخشید

دلم برای کسی تنگ است
که چشم های قشنگش را
به عمق آبی دریای واژگون می دوخت
و شعرهای خوشی چون پرنده ها می خواند

دلم برای کسی تنگ است
که همچو کودک معصومی
دلش برای دلم می سوخت
و مهربانی را

 -                نثار من می کرد

دلم برای کسی تنگ است
که تا شمال ترین شمال
و در جنوب ترین جنوب

همیشه در همه جا

- آه با که بتوان گفت

که بود با من و

                   - پیوسته نیز بی من بود

و کار من ز فراقش فغان و شیون بود

کسی که بی من ماند
کسی که با من نیست
کسی . . .
                    - دگر کافی ست! ...