هستی ؟! ...

هر گاه پنجره را می‌گشایم،
تا اوج باران می‌روم،
                و نگاهم که می‌خواهد تمام روشنی باران را 
                                                       در وجودم سرریز کند.
ظهری بدون آفتاب                روشن٬
                 سپید٬                          و خدایی که جلوه‌اش در تمام هستی است.
و من
      که می‌خواهم باران تمام روحم را،
                                     جسمم را،
                                         قلبم را٬
                                                     با خود بشوید.
و کتابی که نخوانده مانده،
و وقتی که می‌گذرد
                          با من
                                 بی من
وقتی که با خود تنها مانده‌ام.
                                          با ترنم موزون یک زندگی،                                                           و شکستن،
                                                                  ماندن،
                                                                 هستی؟!...